Сиючаҳор сол қабл, соли 1991 миллати тоҷик ба давраи нав ворид гардид. Давраи озодӣ, худмуайянкунӣ ва ҷустуҷӯи роҳи мустақил. Истиқлолият нафаси миллат гардид, субҳи деринтизор пас аз асрҳо озмоиш, рамзи он шуд, ки халқи тоҷик худ метавонад сарнавишти худро бинависад.Дар ин солҳо халқи тоҷик роҳи душвореро тай намуд, ки бо таърихи як тамаддун баробар аст. Қадамҳои аввалини истиқлолият бо давраи сангин – ихтилофоти дохилӣ, бӯҳрони иқтисодӣ ва пошхӯрии иртиботҳои кӯҳна ҳамроҳ буданд. Ба назар мерасид, ки давлати ҷавон дар вартаи нестӣ қарор дорад, ки ояндаи он метавонад дар тӯфони озмоишҳо аз байн равад. Аммо халқи тоҷик исбот намуд: қуввати ӯ дар матонат, силоҳи ӯ сабр ва пирӯзии ӯ дар ваҳдат аст.Имрӯз, вақте ки ба гузашта менигарем, мо на танҳо ранҷ, балки эҳёро мебинем. Истиқлолият имконият дод, ки давлатдории худро тақвият диҳад, фарҳанги миллиро боло барад, забонеро, ки қалби ҳувияти мост, ҳифз намояд ва арзишҳои маънавиро эҳё кунад, ки рӯҳи миллатро ғанӣ месозанд.Сиючаҳор сол танҳо лаҳзае дар таърих аст, вале он лаҳза бо созандагӣ пур аст. Кишвар шаҳрҳо, роҳҳо ва нерӯгоҳҳои нав сохт, иқтисодро қавӣ гардонд, ба саҳнаи байналмиллалӣ ҳамчун бозигари мустақил баромад.Истиқлолият на танҳо хотира аз гузашта, балки масъулият дар назди оянда аст. Наслҳои имрӯзаи тоҷикон вазифадоранд, ки ин неъматро ҳамчун бузургтарин дастовард ҳифз намоянд. Зеро истиқлолият танҳо парчам ва суруди миллӣ нест. Ин имкониятест, ки мо худ роҳи худро интихоб кунем, худ қарор диҳем, ки фардои Ватани мо чӣ гуна хоҳад буд.Сиючаҳор сол – синни ҷавонӣ ва нерӯ аст. Замоне, ки то ҳол ёди мушкилоти ибтидоӣ зинда аст, аммо аллакай самараи заҳматҳо эҳсос мегардад. Тоҷикистон – ҷумҳуриест ҷавон бо рӯҳи куҳан. Решаҳои он ба ҳазорсолаҳои тамаддуни ориёӣ ва салтанати Сомониён, ба ашъори Рӯдакӣ ва Фирдавсӣ мерасад. Аммо болҳои он ба оянда тааллуқ доранд, ки имрӯз бунёд мешавад.Рӯзи истиқлолият – рӯзи ифтихор аст. Рӯзе, ки ҳар як шаҳрванди кишвар эҳсос мекунад, ки тақдири шахсии ӯ бо тақдири кишвар пайваст аст. Ин ҷашнест, ки дар он ҳам овози гузаштагон шунида мешавад ва ҳам умеди фарзандон.Аз ҳамин рӯ, истиқболи сиючаҳорумин солгарди истиқлолият нишон медиҳад, ки Тоҷикистон дигар танҳо кишвари озмоишдида нест, балки миллати пирӯз аст, ки ба ҷаҳониён исбот кард: ҳеҷ тӯфон наметавонад касеро шикаст диҳад, ки ба худ, ба сарзаминаш ва ба ояндаи худ бовар дорад.
Ғафуров О.В. – н.и.ф–м., дотсенти кафедраи электроникаи физикии факултети физикаи Донишгоҳи миллии Тоҷикистон
